Földváry Miklós István

TEMATIKA 

Lectio Isaiae prophetae (Is 62,1–4) 
Haec dicit Dominus. Propter Sion non tacebo : et propter Ierusalem non quiescam : do­nec egrediatur, ut splendor, iustus eius : et salvator e­ius, ut lampas, accendatur. Et vi­debunt gentes iustum tuum : et cun­cti re­ges inclitum tuum. Et vocabitur tibi nomen no­vum : quod os Do­mi­ni nominavit. Et eris corona gloriae in manu Domini : et dia­de­ma re­gium in manu Dei tui. Non vocaberis ultra derelicta : et terra tua non vo­ca­bi­tur amplius desolata : sed vocaberis voluntas mea in ea : et ter­ra tua inhabitabitur : quia complacuit Domino in te.

Lectio Isaiae prophetae (Is 60,1–6) 
Surge, illuminare, Ierusalem : quia venit lumen tuum : et gloria Do­mi­ni super te orta est. Quia, ecce, tenebrae operient terram : et caligo po­pu­los. Super te autem orietur Do­minus : et gloria eius in te vi­de­bi­tur. Et ambulabunt gentes in lumine tuo : et reges in splendore ortus tui. Le­va in circuitu oculos tuos : et vide. Omnes isti congregati sunt : ve­ne­runt tibi. Filii tui delonge venient : et filiae tuae de latere sur­gent. Tunc vi­de­bis et afflues : et mirabitur et dilatabitur cor tuum : quan­do con­ver­sa fuerit ad te mul­titudo maris : fortitudo gentium ve­ne­rit tibi. In­un­datio camelorum operiet te : dro­­me­darii Madian et Epha. Omnes de Saba venient : aurum et tus deferentes : et lau­dem Domino an­nun­tiantes. 

Lectio Isaiae prophetae (Is 62,11; 63,1–7)
Haec dicit Dominus Deus. Dicite filiae Sion : ecce, Salvator tuus ve­nit : et merces e­ius cum eo : et opus illius coram illo. Quis est iste, qui ve­nit de Edom : tinctis vesti­bus de Bosra? Iste formosus in stola sua gra­diens : in mul­ti­tu­di­ne fortitudinis suae. Ego, qui loquor iustitiam : et propugnator sum, ad salvandum. Quare ergo rubrum est in­du­men­tum tuum : et ve­sti­men­ta tua, sicut calcantium in torculari? Tor­cu­lar cal­ca­vi so­lus : et de gen­ti­bus non est vir mecum. Calcavi eos in furore meo : et con­cul­ca­vi eos in ira mea. Et aspersus est sanguis su­per vestimenta mea : et omnia in­du­men­ta mea coinquinavi. Dies e­nim ultionis in corde meo : annus retributionis meae ve­nit. Cir­cum­spe­xi, et non erat auxiliator. Quaesivi, et non erat, qui adiuvaret. Et sal­va­bit mi­hi brachium meum : et indignatio mea ipsa auxiliata est mi­hi. Et conculcavi po­­pu­los in furore meo : et inebriavi eos in in­di­gna­ti­o­ne mea : et detraxi in terram vir­tu­tem eo­rum. Miserationum Do­mini recordabor. Laudem Domini annuntiavi super o­mnia, quae red­didit nobis Dominus, Deus noster.

Lectio Isaiae prophetae (Is 53,1–11.12) 
In diebus illis. Dixit Isaias. Domine, quis credidit auditui nostro : et brachium Do­mi­ni cui revelatum est? Et ascendit, sicut virgultum, co­ram eo : et sicut radix de terra si­ti­enti : et non est species ei : neque de­cor. Et vidimus eum, et non erat aspe­ctus : et de­sideravimus eum, de­spe­ctum : et novissimum virorum : virum dolo­rum : et sci­en­tem in­fir­mi­ta­tem. Et, quasi absconditus, vultus eius : et despectus : unde nec re­pu­ta­vi­mus eum. Vere languores nostros ipse tulit : et dolores nostros ipse portavit. Et nos pu­tavimus eum, quasi leprosum : et per­cus­sum a Deo : et humilia­tum. Ipse au­tem vul­­neratus est : pro­pter iniquitates no­stras : attritus est propter scelera nostra. Di­sci­pli­na pacis nostrae su­per eum : et livore eius sanati sumus. Omnes nos, qua­si oves, er­­ra­vi­mus : unusquisque in viam suam declinavit : et Do­minus posuit in eo in­i­qui­tatem omni­um nostrum. Oblatus est, quia ipse voluit : et non ape­ruit os suum. Sic­ut ovis, ad occisionem du­ce­tur : et, quasi agnus, co­ram tondente se obmutescet : et non a­pe­ru­it os su­um. De angustia et de iudicio sublatus est : generationem eius quis e­nar­ra­bit? Quia ab­sci­sus est de terra viventium. Propter sce­lus po­puli mei percussi e­um : et da­bit impios pro sepultura : et di­vi­tem pro mor­te sua : eo quod in­i­quitatem non fe­ce­rit : neque dolus fu­erit in ore eius. Et Dominus voluit conterere eum in in­fir­mi­tate. Si po­suerit pro peccato animam su­am : videbit semen longaevum : et vo­luntas Do­mini in manu eius di­ri­getur : pro eo quod tradidit in mortem ani­mam suam : et cum scele­ra­tis reputatus est. Et ipse pec­ca­ta mul­to­rum tulit : et pro transgresso­ri­bus oravit, ut non perirent. Di­cit Do­mi­nus omnipotens.

Psalmus 1.
Beátus vir, qui non ábiit in consílio impiórum, † et in via peccatórum non stetit, * et in cáthedra pestiléntiæ non sedit; Sed in lege Dómini volúntas eius, * et in lege eius meditábitur die ac nocte; Et erit tamquam lignum, quod plantátum est secus decúrsus aquárum, * quod fructum suum dabit in témpore suo; Et fólium eius non défluet, * et ómnia, quæcúmque fáciet, prosperabúntur. Non sic ímpii, non sic, * sed tamquam pulvis, quem próiicit ventus a fácie terræ. Ideo non resúrgent ímpii in iudício * neque peccatóres in concílio iustórum; Quóniam novit Dóminus viam iustórum, * et iter impiórum períbit.

Psalmus 21.
Deus, Deus meus, réspice in me! † Quare me dereliquísti? * Longe a salúte mea verba delictórum meórum. Deus meus, clamábo per diem, et non exáudies, * et nocte, et non ad insipiéntiam mihi. Tu autem in sancto hábitas, * laus Israel. In te speravérunt patres nostri, * speravérunt, et liberásti eos. Ad te clamavérunt et salvi facti sunt, * in te speravérunt et non sunt confúsi. Ego autem sum vermis et non homo, * oppróbrium hóminum et abiéctio plebis. Omnes vidéntes me derisérunt me, * locúti sunt lábiis et movérunt caput: Sperávit in Dómino, erípiat eum, * salvum fáciat eum, quóniam vult eum! Quóniam tu es, qui extraxísti me de ventre, * spes mea ab ubéribus matris meæ; In te proiéctus sum ex útero, † de ventre matris meæ Deus meus es tu, * ne discésseris a me; Quóniam tribulátio próxima est, * quóniam non est, qui ádiuvet! Circumdedérunt me vítuli multi, * tauri pingues obsedérunt me. Aperuérunt super me os suum * sicut leo rápiens et rúgiens. Sicut aqua effúsus sum, * et dispérsa sunt ómnia ossa mea. Factum est cor meum tamquam cera liquéscens * in médio ventris mei. Aruit tamquam testa virtus mea, † et lingua mea adhǽsit fáucibus meis, * et in púlverem mortis deduxísti me; Quóniam circumdedérunt me canes multi, * concílium malignántium obsédit me. Fodérunt manus meas et pedes meos, * dinumeravérunt ómnia ossa mea. Ipsi vero consideravérunt et inspexérunt me, † divisérunt sibi vestiménta mea, * et super vestem meam misérunt sortem. Tu autem, Dómine, ne elongáveris auxílium tuum a me, * ad defensiónem meam cónspice! Erue a frámea, Deus, ánimam meam, * et de manu canis únicam meam! Salva me ex ore leónis, * et a córnibus unicórnium humilitátem meam! Narrábo nomen tuum frátribus meis, * in médio ecclésiæ laudábo te. Qui timétis Dóminum, laudáte eum, * univérsum semen Iacob, glorificáte eum! Tímeat eum omne semen Israel, * quóniam non sprevit neque despéxit deprecatiónem páuperis. Nec avértit fáciem suam a me, * et cum clamárem ad eum, exaudívit me. Apud te laus mea in ecclésia magna, * vota mea reddam in conspéctu timéntium eum. Edent páuperes et saturabúntur, † et laudábunt Dóminum, qui requírunt eum, * vivent corda eórum in sǽculum sǽculi. Reminiscéntur et converténtur ad Dóminum * univérsi fines terræ. Et adorábunt in conspéctu eius * univérsæ famíliæ géntium; Quóniam Dómini est regnum, * et ipse dominábitur géntium. Manducavérunt et adoravérunt omnes pingues terræ, * in conspéctu eius cadent omnes, qui descéndunt in terram; Et ánima mea illi vivet, * et semen meum sérviet ipsi. Annuntiábitur Dómino generátio ventúra, † et annuntiábunt cæli iustítiam eius pópulo, qui nascétur, * quem fecit Dóminus.

Psalmus 67.
Exsúrgat Deus, et dissipéntur inimíci eius, * et fúgiant, qui odérunt eum, a fácie eius! Sicut déficit fumus, defíciant, * sicut fluit cera a fácie ignis, sic péreant peccatóres a fácie Dei; Et iusti epuléntur et exsúltent in conspéctu Dei, * et delecténtur in lætítia! Cantáte Deo, psalmum dícite nómini eius, † iter fácite ei, qui ascéndit super occásum, * Dóminus nomen illi! Exsultáte in conspéctu eius, * turbabúntur a fácie eius, patris orphanórum et iúdicis viduárum! Deus in loco sancto suo, * Deus, qui inhabitáre facit uníus moris in domo; Qui edúcit vinctos in fortitúdine, * simíliter eos, qui exásperant, qui hábitant in sepúlcris. Deus, cum egrederéris in conspéctu pópuli tui, * cum pertransíres in desérto; Terra mota est, étenim cæli distillavérunt a fácie Dei Sínai, * a fácie Dei Israel. Plúviam voluntáriam segregábis, Deus, hereditáti tuæ, * et infirmáta est, tu vero perfecísti eam. Animália tua habitábunt in ea, * parásti in dulcédine tua páuperi, Deus. Dóminus dabit verbum evangelizántibus * virtúte multa. Rex virtútum dilécti dilécti * et speciéi domus divídere spólia. Si dormiátis inter médios cleros, pennæ colúmbæ deargentátæ, * et posterióra dorsi eius in pallóre auri. Dum discérnit cæléstis reges super eam, † nive dealbabúntur in Selmon, * mons Dei, mons pinguis. Mons coagulátus, mons pinguis, * ut quid suspicámini montes coagulátos? Mons, in quo beneplácitum est Deo habitáre in eo, * étenim Dóminus habitábit in finem. Currus Dei decem mílibus múltiplex, mília lætántium, * Dóminus in eis in Sina in sancto. Ascendísti in altum, cepísti captivitátem, * accepísti dona in homínibus; Etenim non credéntes * inhabitáre Dóminum Deum. Benedíctus Dóminus die cotídie, * prósperum iter fáciet nobis Deus salutárium nostrórum. Deus noster, Deus salvos faciéndi, * et Dómini Dómini éxitus mortis. Verúmtamen Deus confrínget cápita inimicórum suórum, * vérticem capílli perambulántium in delíctis suis. Dixit Dóminus: Ex Basan convértam, * convértam in profúndum maris; Ut intingátur pes tuus in sánguine, * lingua canum tuórum ex inimícis ab ipso. Vidérunt ingréssus tuos, Deus, * ingréssus Dei mei, regis mei, qui est in sancto. Prævenérunt príncipes coniúncti psalléntibus * in médio iuvenculárum tympanistriárum. In ecclésiis benedícite Deo Dómino * de fóntibus Israel. Ibi Béniamin adulescéntulus * in mentis excéssu. Príncipes Iuda duces eórum, * príncipes Zábulon, príncipes Néphthali. Manda, Deus, virtúti tuæ, * confírma hoc, Deus, quod operátus es in nobis; A templo tuo in Ierúsalem! * Tibi ófferent reges múnera. Increpa feras arúndinis, † congregátio taurórum in vaccis populórum, * ut exclúdant eos, qui probáti sunt argénto! Díssipa gentes, quæ bella volunt, † vénient legáti ex Ægýpto, * Æthiópia prævéniet manus eius Deo! Regna terræ, cantáte Deo, * psállite Dómino! Psállite Deo, qui ascéndit super cælum cæli * ad Oriéntem! Ecce, dabit voci suæ vocem virtútis, † date glóriam Deo super Israel, * magnificéntia eius et virtus eius in núbibus! Mirábilis Deus in sanctis suis, † Deus Israel ipse dabit virtútem et fortitúdinem plebi suæ, * benedíctus Deus.

Psalmus 103.
Bénedic, ánima mea, Dómino! * Dómine Deus meus, magnificátus es veheménter. Confessiónem et decórem induísti, * amíctus lúmine sicut vestiménto; Exténdens cælum sicut pellem, * qui tegis aquis superióra eius; Qui ponis nubem ascénsum tuum, * qui ámbulas super pennas ventórum; Qui facis ángelos tuos spíritus, * et minístros tuos ignem uréntem; Qui fundásti terram super stabilitátem suam, * non inclinábitur in sǽculum sǽculi. Abýssus sicut vestiméntum amíctus eius, * super montes stabunt aquæ. Ab increpatióne tua fúgient, * a voce tonítrui tui formidábunt. Ascéndunt montes et descéndunt campi * in locum, quem fundásti eis. Términum posuísti, quem non transgrediéntur, * neque converténtur operíre terram; Qui emíttis fontes in convállibus, * inter médium móntium pertransíbunt aquæ. Potábunt omnes béstiæ agri, * exspectábunt ónagri in siti sua. Super ea vólucres cæli habitábunt, * de médio petrárum dabunt voces. Rigans montes de superióribus suis, * de fructu óperum tuórum satiábitur terra; Prodúcens fenum iuméntis, * et herbam servitúti hóminum; Ut edúcas panem de terra, * et vinum lætíficet cor hóminis; Ut exhílaret fáciem in óleo, * et panis cor hóminis confírmet. Saturabúntur ligna campi et cedri Líbani, quas plantávit, * illic pásseres nidificábunt. Heródii domus dux est eórum, † montes excélsi cervis, * petra refúgium herináciis. Fecit lunam in témpora, * sol cognóvit occásum suum. Posuísti ténebras, et facta est nox, * in ipsa pertransíbunt omnes béstiæ silvæ; Cátuli leónum rugiéntes, ut rápiant, * et quærant a Deo escam sibi. Ortus est sol, et congregáti sunt, * et in cubílibus suis collocabúntur. Exíbit homo ad opus suum, * et ad operatiónem suam usque ad vésperum. Quam magnificáta sunt ópera tua, Dómine! † Omnia in sapiéntia fecísti, * impléta est terra possessióne tua. Hoc mare magnum et spatiósum mánibus, * illic reptília, quorum non est númerus. Animália pusílla cum magnis, * illic naves pertransíbunt. Draco iste, quem formásti ad illudéndum ei, * ómnia a te exspéctant, ut des illis escam in témpore. Dante te illis, cólligent, * aperiénte te manum tuam, ómnia implebúntur bonitáte. Averténte autem te fáciem turbabúntur, † áuferes spíritum eórum, et defícient, * et in púlverem suum reverténtur. Emíttes spíritum tuum, et creabúntur * et renovábis fáciem terræ. Sit glória Dómini in sǽculum, * lætábitur Dóminus in opéribus suis; Qui réspicit terram et facit eam trémere, * qui tangit montes, et fúmigant! Cantábo Dómino in vita mea, * psallam Deo meo, quámdiu sum. Iucúndum sit ei elóquium meum, * ego vero delectábor in Dómino! Defíciant peccatóres a terra et iníqui ita, ut non sint, * bénedic, ánima mea, Dómino!

Psalmus 109.
Dixit Dóminus Dómino meo: * Sede a dextris meis; Donec po­nam inimícos tuos * scabéllum pedum tuórum! Virgam virtútis tuæ emíttet Dóminus ex Sion: * Domináre in médio inimicórum tuó­rum! Tecum princípium in die virtútis tuæ in splendóribus san­ctó­rum, * ex útero ante lucíferum génui te. Iurávit Dóminus, et non pæ­ni­tébit eum: * Tu es sacérdos in ætérnum secúndum órdinem Mel­chí­sedech. Dóminus a dextris tuis * confrégit in die iræ suæ reges. Iu­dicábit in natiónibus, implébit ruínas, * conquassábit cápita in ter­ra multórum. De torrénte in via bibet, * proptérea exaltábit caput. 

Secundum Ioannem (J 10,11–16)
In illo tempore. Dixit Iesus discipulis suis. Ego sum pastor bonus. Bonus pastor ani­mam suam dat pro ovibus suis. Mercennarius autem et qui non est pastor : cuius non sunt oves propriae : videt lupum ve­ni­en­tem : et dimittit oves, et fugit. Et lupus rapit, et dispergit oves. Mercenna­rius autem fugit : quia mercennarius est : et non pertinet ad e­um de ovibus. Ego sum pastor bonus : et cognosco meas : et co­gno­scunt me m­eae. Sic­ut novit me Pater : et ego agnosco Patrem : et a­ni­mam meam pono pro ovi­bus me­is. Et alias oves habeo : quae non sunt ex hoc ovi­li : et illas oportet me ad­ducere : et vocem meam au­dient. Et fiet unum ovile : et unus pastor. 

Secundum Ioannem (J 16,16–22)
In illo tempore. Dixit Iesus discipulis suis. Modicum, et iam non vi­de­bi­tis me : et ite­rum modicum, et videbitis me : quia vado ad Pa­trem. Di­xe­runt ergo discipuli eius ad­in­vicem. Quid est hoc, quod di­cit nobis : modicum, et non videbitis me : et iterum mo­dicum, et vi­de­bitis me : quia vado ad Patrem. Dicebant ergo. Quid est hoc : quod di­cit nobis, modicum? Nescimus, quid loquitur. Cognovit autem Ie­sus, quia volebant eum interrogare : et dixit eis. De hoc quaeritis in­ter vos : quia dixi, modicum, et non vi­debitis me : et iterum mo­di­cum, et videbitis me. Amen, amen, dico vobis : quia plo­ra­bitis et fle­bi­tis vos : mundus autem gaudebit. Vos autem contristabimini : sed tri­sti­tia vestra vertetur in gaudium. Mulier, cum parit, tristitiam ha­bet : quia venit hora e­ius. Cum autem peperit puerum : iam non me­mi­nit pressurae propter gaudium : quia na­­tus est homo in mundum. Et vos igitur nunc tristitiam habetis. Iterum autem vi­de­bo vos : et gau­debit cor vestrum. Et gaudium vestrum nemo tollet a vobis.

Secundum Ioannem (J 16,5–15) 
In illo tempore. Dixit Iesus discipulis suis. Vado ad eum, qui me mi­sit : et nemo ex vo­bis interroget me, /86^r/ quo vadis. Sed, quia haec lo­cutus sum vobis : tristitia im­ple­bit cor vestrum. Sed ego ve­ri­ta­tem di­co vobis : expedit vobis : ut ego vadam. Si enim non abiero : Pa­ra­cli­tus non veniet ad vos. Si autem abiero : mittam eum ad vos. Et, cum ve­ne­rit : ille arguet mundum de peccato : et de iustitia : et de iu­di­cio. De pec­ca­to quidem : quia non credunt in me. De iustitia vero : quia ad Patrem vado : et iam non videbitis me. De iudicio autem : quia prin­ceps mundi huius iudicatus est. Adhuc mul­ta habeo vobis di­cere : sed non potestis portare modo. Cum autem venerit ille Spi­ri­tus veritatis : docebit vos omnem veritatem. Non enim loquetur a se­met ­ipso : sed quaecumque audiet, loquetur : et, quae ventura sunt, an­nuntiabit vobis. Ille me cla­rificabit : quia de meo accipiet : et an­nun­tiabit vobis. Omnia, quaecumque habet Pa­ter, mea sunt. Pro­pter­e­a dixi vobis : quia de meo accipiet : et annuntiabit vobis.